خداوند از طریق طبیعت و مکاشفه، از طریق مشیتش، و با تأثیر روحش، با ما سخن می‌گوید. اما اینها کافی نیست؛ ما باید سفرۀ دلمان را نزد او باز کنیم. ما برای داشتن زندگی و انرژی معنوی باید ارتباط واقعی با پدر آسمانی مان داشته باشیم. ذهن‌های ما شاید بسوی او کشیده شود؛ ما شاید دربارۀ کارها، رحمت‌ها، و خوبی‌های او تأمل کنیم؛ اما این به معنای تعامل کامل و واقعی با او نیست. برای تعامل با خدا، ما باید چیزی برای گفتن به او، دربارۀ زندگیِ واقعی مان داشته باشیم. {sc 93.1}[1].

دعا، گشایندۀ قلب بسوی خدا بعنوان یک دوست است. نه برای اینکه ضرورتاً خودمان را به او بشناسانیم، بلکه برای اینکه ما را قادر بسازد تا او را تجربه کنیم. دعا خدا را برای ما پایین نمی‌آورد، بلکه ما را بسوی او بالا می‌برد. {SC 93.2}

وقتی که عیسی روی زمین بود، به شاگردانش یاد داد که چگونه دعا کنند. او آنها را راهنمایی کرد تا نیازهای روزانۀ خودشان را به نزد خدا بیاورند، و تمام توجه خودشان را بر او متمرکز کنند. و اطمینانی که او به آنها داد، از این جهت که دعاهای آنها شنیده می‌شود، اطمینانی برای ما نیز هست. {SC 93.3}

عیسی خودش، زمانی که در میان مردم زندگی می‌کرد، اغلب در حال دعا بود. نجات‌دهندۀ ما، خودش را با نیازها و ضعف‌های ما معرفی کرد، به این صورت که او تکمیل‌کننده و عرض‌حال کننده‌ای است که از پدرش ذخائر تازۀ انرژی را می‌طلبد، و شاید برای انجام وظیفه و رنج بردن جلو بیاید. او الگوی ما در تمام امور است. او برادر ما در ضعف‌ها است، «در تمام جاهایی که وسوسه می‌شویم»؛ اما طبیعت او بعنوان یک شخص بی‌گناه، گناه را پس زد؛ او درگیری‌ها و آزار روحی در یک دنیای گناه‌آلود را تحمل کرد. انسانیت او، دعا را بعنوان یک ضرورت و یک نعمت معرفی کرد. او راحتی و شادی را در تعامل با پدرش یافت. و اگر منجی انسان‌ها، پسر خدا، نیاز به دعا را احساس کرد، چگونه انسان‌های ضعیف و گناهکار نیاز به دعای پرشور و دائمی را احساس نکنند. {SC 93.4}

پدر آسمانی ما منتظر است تا نعمت کامل خودش را به ما ارزانی کند. این نعمتی برای ما است که از چشمۀ عشق بیکران او بینهایت بنوشیم. جای تعجب است که اینقدر کم دعا می‌کنیم! خدا آماده است تا دعای خالصانۀ متواضع‌ترین فرزندانش را بشنود، و با این حال بوضوح، اکراه زیادی از سوی ما برای ارائۀ خواسته‌هایمان به درگاه پروردگار وجود دارد. فرشتگان آسمان دربارۀ موجودات انسانی بی‌نوای بی‌کمک، کسانی که در معرض وسوسه هستند، درحالیکه وجود خداوند سرشار از عشقی بیکران، مشتاق آنها و آمادۀ دادن چیزی بیش از آنچه آنها بخواهند یا تصورش را بکنند است چه فکری می‌کنند وقتی می‌بینند که آنها خیلی کم دعا می‌کنند یا ایمان خیلی کمی دارند؟ فرشتگان دوست دارند که در برابر خدا تعظیم کنند؛ آنها دوست دارند که در جوار او باشند. آنها نزدیکی و صمیمیت با خداوند را بالاترین شادی خود می‌دانند؛ و با این وجود فرزندانِ زمین که نیاز به کمک خیلی زیادی دارند و تنها خداست که می‌تواند آنها را به آنها بدهد، بنظر می‌رسد که از راه رفتن بدون نور او و بدون حضور او خشنود هستند. {SC 94.1}

تاریکیِ شخص شرور، کسانی را که غافل از دعا هستند را محصور می‌کند. وسوسه‌های نجواکنندۀ دشمن، آنها را برای گناه فریب می‌دهد؛ و تمام اینها به این دلیل است که آنها از نعمت دعا، که خداوند جایگاه خاصی به آن داده است، استفاده نمی‌کنند. چرا دختران و پسرانِ خدا باید نسبت به دعا اکراه داشته باشند، درحالیکه دعا در دستِ ایمان، کلیدِ گشودنِ مخازن بهشت است؛ جائی که منابع بی‌حدّوحصر قادر مطلق در آن نگهداری می‌شود؟ ما بدونِ دعای دائمی و مراقبت محتاطانه، در خطرِ رشدی لاابالی و منحرف نسبت به مسیر درست قرار خواهیم داشت. دشمن دائماً بدنبال مسدود کردنِ مسیر منتهی به رحمت است، به این صورت که ما نتوانیم با دعا و ایمانی جدّی، قدرت مقاومت در برابر وسوسه‌ها را بدست آوریم. {SC 94.2}

شرایط خاصی وجود دارد که بر اساس آنها می‌توانیم انتظار داشته باشیم که خدا دعاهای ما را شنیده و پاسخ می‌دهد. یکی از اینها این است که نیازمان را برای کمک گرفتن از او حس کنیم. او وعده داده است «من به کسی که تشنه باشد، آب خواهم داد، و بر زمین خشک، سیلی از آب فرو خواهم فرستاد.» اشعیاء 44:3. کسانی که گرسنه و تشنۀ راستی باشند، کسانی که بدنبال خدا باشند، می‌توانند مطمئن باشند که سیر خواهند شد. قلب ما باید به روی تأثیر معنویت باز باشد وگرنه رحمت خدا را نمی‌توان دریافت کرد. {SC 95.1}

نیاز بسیار ما، خودش، فصیح‌ترین برهان و ادله از سوی ما است. اما پروردگار بدنبال این است که آنها را برای ما برطرف کند. او می‌گوید «بخواهید که به شما داده خواهد شد.» و «کسی که حتی از پسر خود دریغ نکرد، و او را بخاطر همۀ ما فدا کرد، چگونه با وجود فداکردنِ پسرش، سخاوتمندانه همۀ‌چیزی که می‌خواهیم را به ما ندهد؟» انجیل متی 7:7؛ 8:32. {SC 95.2}

اگر ما در قلب‌مان به گناه فکر کنیم، اگر هر گناه شناخته‌شده‌ای را انجام دهیم، پروردگار به ما گوش نخواهد داد؛ اما دعای شخص توبه‌کننده و روح پشیمان همیشه پذیرفته می‌شود. زمانی که همۀ خطاها جبران شود، می‌توانیم باور کنیم که خداوند به دعاهای ما پاسخ می‌دهد. ما هرگز لیاقت رحمت خدا را نداریم؛ این شایستگی عیسی است که ما را نجات خواهد داد، خون اوست که ما را پاک خواهد کرد؛ اما ما باز هم باید کارهایی را برای انطباق با شرایطِ پذیرش دعا انجام دهیم. یکی دیگر از عناصر دعا، ایمان است. «کسی که بسوی خدا می‌آید باید باور داشته باشد که او هست، و به افراد سخت‌کوشی که جویای او هستند پاداش می‌دهد.» نامه‌ای به عبرانیان 11:6. عیسی به شاگردانش گفت «هر چیزی را که در زمان دعا می‌طلبید، باور داشته باشید که آنها را دریافت می‌کنید، و آنها را خواهید داشت.» انجیل مارک 11:24. «آیا او را بر اساس حرف‌ها و گفته‌هایش می‌شناسیم؟» {SC 96.1}

اطمینان، گسترده و نامحدود است و او به کسی که قول داده، وفادار است. وقتی خیلی چیزهایی را در زمانی که درخواست می‌کنیم دریافت نمی‌کنیم، بازهم باید باور داشته باشیم که خداوند دعاهای ما را می‌شنود و به آنها پاسخ می‌دهد. ما آنقدر خطاکار و کوته‌فکر هستیم که گاهی چیزهایی را می‌خواهیم که برای ما خوب نخواهند بود، و پدر آسمانی ما آن دعای ما را به این نحو اجابت می‌کند که به ما چیزی را می‌دهد که بهترین خیر ما در آن خواهد بود ـ چیزی که اگر ما می‌توانستیم از بالا، همه‌چیز را آنطور که واقعاً هستند ببینیم، آن را درخواست می‌کردیم. زمانی که بنظر می‌آید دعاهای ما اجابت نمی‌شود، باید به پیمان مان پایبند باشیم؛ چون زمان اجابت بالاخره فراخواهد رسید، و ما رحمتی را که بیش از همه نیازمند آنیم را دریافت خواهیم کرد. اما این ادعا که دعا همیشه، دقیقاً به همان شیوه و برای دقیقاً همان چیزی که میلمان در آن است پاسخ داده خواهد شد، یک گستاخی و نخوت است. خدا داناتر از آن است که مرتکب اشتباه و خطا بشود و خوب‌تر از آن است که چیزهای خوب را از کسانی که راه درست را می‌روند دریغ کند. پس از اعتماد کردن به او نترسید، حتی اگر پاسخ فوری از سوی او نسبت به دعاهایتان نبینید. بر قول مطمئن او تکیه کنید «بخواهید که به شما داده خواهد شد.» {SC 96.2}

اگر ما با تردیدها و ترس‌های خودمان جهت‌گیری کنیم، یا تلاش کنیم هرچیزی که خوب و کامل نمی‌بینیم را قبل از اینکه مطمئن باشیم خودمان حل کنیم، بحران‌ها فقط بیشتر و عمیق‌تر می‌شوند. اما اگر رو بسوی خدا کنیم، و بی‌یاوری و وابستگی را احساس کنیم، همانطور که واقعاً هستیم، و با فروتنی به ایمان مان اعتماد کرده و خواسته‌هایمان را به درگاه او که علمش بینهایت است و همه‌چیز را در عالم می‌بیند و همه‌چیز را با اراده و فرمان خودش پر کرده است ارائه کنیم، آنگاه او به دعاهای ما رسیدگی خواهد کرد و اجازه خواهد داد که نور بر قلب‌های ما بتابد. ما از طریق دعاهای خالصانه، به ذهن بینهایت متصل خواهیم شد. شاید ما هیچ مدرک قابل‌توجهی برای اینکه نجات‌دهندۀ ما با دلسوزی و عشق به ما توجه می‌کند نداشته باشیم اما واقعاً همینطور است. شاید ما احساسی قابل‌مشاهده از او نداشته باشیم، اما دست او با عشق و مهربانی ما را فرا گرفته است. {SC 96.3}

زمانی که بسوی خدا می‌آییم تا از او رحمت و بخشایش بطلبیم، باید در قلب خودمان، روحی از عشق و بخشش داشته باشیم. چگونه دعا کنیم که «خطاهای ما را ببخش، همانگونه که ما خطاکاران نسبت به خود را می‌بخشیم» و با این وجود یک روح غیربخشنده داشته باشیم؟ انجیل متی 6:12. اگر انتظار داریم که دعاهای ما شنیده شود، ما هم باید به همان طریق و به همان میزان که امیدواریم بخشیده شویم دیگران را ببخشیم. {SC 97.1}

استقامت در دعا، شرایط استجابت را فراهم می‌آورد. اگر خواهان رشد در ایمان و دانش هستیم باید همیشه دعا کنیم. ما باید در دعا «نمونه» بوده و «دعا را ادامه» داده و به همان طریق هم در شکرگذاری عمل کنیم.» رومیان 12:12؛ کولسیان 4:2. پیتر، مومنان را به «هوشیاری و مراقبت بر دعا» دعوت می‌کند. 1 Peter 4:7. پل می‌گوید «در همه‌حال با دعا و درخواست و با شکرگزاری، اجازه دهید تا خداوند خواسته‌های شما را بداند. » فیلیپیان 4:6. جود می‌گوید «اما عزیزان، با دعا بسوی روح‌القدس، خودتان را در عشق خداوندی نگه دارید.» جود 20،21. دعای بی‌وقفه، وحدت ناگسستنیِ روح با خدا است، و به این صورت، حیات از سوی خدا وارد زندگی ما می‌شود؛ و از زندگی ما، خلوص و پرهیزکاری بسوی خدا می‌رود. {SC 97.2}

در دعا نیاز به استقامت وجود دارد؛ اجازه ندهید هیچ‌چیزی مانع شما بشود. هر تلاشی بکنید تا ارتباط میان روحتان و عیسی محفوظ بماند. جستجوی هر فرصتی برای رفتن به جایی که دعا در آن صورت می‌گیرد، عادتی است که باید ایجاد شود. کسانی که واقعاً بدنبال ارتباط با خدا هستند، در مراسمات مختلف دعا دیده می‌شوند، وفادار به انجام وظیفه‌شان، و جدی و مشتاق در پی کسب تمام مزایایی که می‌توانند بدست آورند. آنها از هر فرصتی که آنها را در موقعیت کسب انوار بهشتی قرار دهد استفاده کرده و آن را توسعه می‌دهند. {SC 98.1}

ما باید در حلقۀ خانواده دعا کنیم، و بالاتر از همه، نباید از دعای پنهانی غافل شویم، چون این حیات روح است. شکوفایی برای روح بدون دعا کردن غیرممکن است. صرفاً دعای خانوادگی یا دسته‌جمعی کافی نیست. بگذارید تا روح در خلوت، به چشم بازدید و بررسی خدا بیاید. دعای مخفی باید تنها توسط خدای شنوندۀ دعا شنیده شود. هیچ گوش کنجکاوی قرار نیست اینگونه مجموعه درخواست‌ها را بشنود. در دعای مخفی، روح از تأثیرات محیطی و هیجانات آزاد بوده و با آرامش و در عین حال مشتاقانه، به خدا می‌رسد. تأثیری که از او، که در خفا می‌بیند، بدست می‌آید، شیرین و پایدار است، او که گوشش باز است تا دعاهایی را که از قلب بیرون می‌آید را بشنود. روح در آرامش و با ایمان، وحدتش با خدا را برقرار کرده و اشعه‌های نور الهی را برای تقویت و استمرار جنگ با شیطان در خودش جمع می‌کند. خدا برج قدرت ما است. {SC 98.2}

در اتاق خودتان که هستید، دعا کنید، و همچنین زمانی که مشغول کارهای روزانه هستید. اجازه دهید تا در اغلب اوقات، قلب‌تان بسوی خدا اوج بگیرد. اینگونه بود که خنوخ[2] با خدا قدم برمی‌داشت. این دعاهای پنهانی، مثل عطری گرانبها است که از اریکۀ فیض و رحمت به مشام می‌رسد. شیطان نمی‌تواند بر قلب چنین کسی که در حضور خدا ایستاده است غلبه کند. {SC 98.3}

هیچ زمان یا مکانی نیست که ارائۀ درخواست‌مان به خدا در آنجا نامناسب باشد. هیچ‌چیزی وجود ندارد که بتواند مانع ما باشد برای اینکه قلب‌های‌مان را با روح یک دعای خالصانه بالا ببریم. در ازدحام خیابان‌ها، در وسطِ یک ملاقات تجاری، می‌توانیم درخواستی را بسوی خدا فرستاده و از او هدایت الهی را طلب کنیم، همانطور که نحمیا[3] چنین کرد وقتی که درخواستش را به شاه اردشیر[4] بیان کرد. گنجه‌ای برای ارتباط ما می‌تواند در هر جا که هستیم پیدا شود. باید درب قلب‌مان و دعوت‌مان بسوی عالم بالا دائماً باز باشد تا شاید عیسی بیاید و بعنوان یک مهمان آسمانی در روح ما ساکن شود. {SC 99.1}

هرچند که شاید فضای اطراف ما آلوده و فاسد باشد، اما مجبور نیستیم که در آن فضا تنفس کنیم، بلکه می‌توانیم در هوای پاک بهشت استنشاق کنیم. ما می‌توانیم هر دربی بسوی تفکرات و اندیشه‌های ناپاک را با بالا بردن روح در درگاه حضور پروردگار و بوسیلۀ دعای خالصانه ببندیم. آن کسانی که قلب‌شان برای دریافت حمایت و رحمت خداوند گشوده است، در فضایی پاک‌تر از فضای زمین گام خواهند برداشت و ارتباط دائمی با آسمان خواهند داشت. {SC 99.2}

ما باید فهم بهتری از عیسی و درک کامل‌تری از ارزشِ واقعیت‌های ابدی داشته باشیم. زیبایی ایمان، پر کردنِ قلب‌های فرزندان خدا است؛ و اینکه این می‌تواند محقق شود، و ما باید در جستجو باشیم تا پروردگار امور آسمانی را برایمان افشا کند. {SC 99.3}

اجازه دهید که روح بیرون آمده و بالا برود، و خدا تنفسی از فضای بهشت را به ما اعطا کند. ما می‌توانیم آنقدر به خدا نزدیک باشیم که در هر آزمایش غیرمنتظره‌ای نیز اندیشه‌های ما، بطور طبیعی به او برگردد، همانطور که گل آفتابگردان به سوی خورشید برمی‌گردد. {SC 99.4}

خواسته‌ها، شادی‌ها، غم‌ها، نگرانی‌ها، و ترس‌هایتان را نزد خدا ببرید. شما باری سنگین را به او تحمیل نخواهید کرد؛ و او را خسته نخواهید کرد. او که حتی تعداد موهای سر شما را می‌داند، نسبت به خواسته‌های فرزندانش بی‌تفاوت نیست. «پروردگار بسیار رحیم و دارای شفقتی گویی توأم با ‌نازک‌دلی است» جیمز 5:11. قلب او، رنج‌ها و حتی اظهارات ما از آن رنج‌ها را با عشق دربرمی‌گیرد. هر چیزی که ذهن را گیج می‌کند را به نزد او ببرید. هیچ چیزی برای او آنقدر بزرگ نیست که او نتواند تحمل کند، او کسی است که جهانیان را حفظ کرده و بر تمام امور عالم حکمرانی می‌کند. از طرف دیگر، هیچیک از نگرانی‌های ما آنقدر کوچک نیست که او به آنها توجه نکند. هیچ فصلی در زندگی ما نیست که آنقدر تیره باشد که او آنها را نخواند؛ هیچ مشکلی، آنقدر برای او دشوار نیست که آن را حل نکند. هیچ مصیبتی نیست که برای فرزندانش رخ دهد، هیچ اضطرابی که روح را آزار دهد، هیچ شادی که هلهله ایجاد کند، هیچ دعای خالصی که بر لب‌ها جاری شود، و پدر آسمانی ما از آن غافل باشد، یا بلافاصله به آن توجه نکند. «او قلب شکسته را شفا می‌دهد، و زخم‌های آن را التیام می‌بخشد.» مزامیر 147:3. ارتباط میان خدا و هر روحی، متمایز و کامل است چنانکه گویی هیچ روح دیگری روی زمین وجود ندارد که پروردگار به او توجه کند، و یا روح دیگری که خداوند پسر محبوبش را بخاطر او فدا کرده باشد. {SC 100.1}

عیسی گفت «شما به نام من درخواست کنید: من خودم به شما پاسخ نمی‌دهم، اما در درگاه پدر برای شما دعا می‌کنم: چون خود پدر شما را دوست دارد.» او گفته است: «من تو را انتخاب کرده‌ام:. . . پس هرچیزی که بنام من از پدر خواسته شود، او به شما خواهد داد.» جان 16:26، 27؛ 15: 16.

اما دعا کردن به نام عیسی، چیزی بیش از صرفاً بردنِ نام او در آغاز و انجام دعا است. بلکه به معنی خواندن عیسی در ذهن و روح درحالی است که به قول او ایمان داشته و بر فیض او تکیه کرده و کارهای او را انجام می‌دهیم. {SC 100.2}

منظور خدا این نیست که همۀ ما برویم و کشیش یا راهب شده و دنیا را کنار گذاشته و خودمان را وقف عمل پرستش کنیم. زندگی‌مان باید مثل زندگی مسیح باشد ــ جائی میان کوه و مردم. کسی که فقط دعا می‌خواند و هیچ کاری انجام نمی‌دهد خیلی زود دست از دعا کردن برمی‌دارد و یا دعا کردنش فقط یک روال عادی رسمی می‌شود. وقتی افراد خودشان را از زندگی روزمره بیرون می‌کشند، بیرون از فضای عملکرد مسیحی و حمل صلیب؛ وقتی از کار کردن خالصانه برای ارباب، کسی که خالصانه برای آنها کار می‌کند، دست می‌کشند، آنها موضوع واقعی برای دعا را از دست داده و هیچ دلیلی برای پرستش ندارند. دعاهای آنها شخصی و خودخواهانه می‌شود. نمی‌توانند برای خواسته‌های انسانی یا ساخت قلمروی مسیحی که خواهان قدرتی است که از کار کردن بدست می‌آید، دعا کنند. {SC 101.1}

ما در خسران قرار می‌گیریم وقتی که برای تقویت و تشویق یکدیگر برای بندگی خدا با یکدیگر همکاری نمی‌کنیم. در چنین شرایطی، حقایق کلمات او، قوت و اهمیت خود را در ذهن ما از دست می‌دهند. قلب‌های ما دیگر بوسیلۀ خاصیت تطهیر آنها آگاه و بیدار نخواهد بود و معنویت در ما دچار افت و نقصان می‌شود. ما بعنوان مسیحیان، در همکاری هایمان نیز در اثر نبود همدلی چیزهای زیادی را از دست می‌دهیم. کسی که خودش را مانع خودش قرار داده است به جایگاهی که خداوند برای او طراحی کرده و شایسته اوست نخواهد رسید. پرورشِ درست عناصر اجتماعی در طبیعت ما، ما را بسوی همدلی با دیگران برده و روشی است برای توسعه و تقویت خودمان در بندگی خدا. {SC 101.2}

اگر مسیحیان باهم همکاری کنند، و دربارۀ عشق خدا و حقایق ارزشمند رستگاری با یکدیگر صحبت کنند، قلب‌هایشان تازه شده و یکدیگر را نیز جانی دوباره خواهند بخشید. ما باید هر روز دربارۀ پدر آسمانی مان چیزهای بیشتری یاد بگیریم، تجربۀ جدیدی از فیض او بدست آوریم؛ سپس خواهیم خواست تا از عشق او سخن بگوییم؛ و وقتی این کار را انجام دهیم، قلب‌های خودمان گرم و مشتاق خواهند شد. اگر کمتر دربارۀ خودمان، و بیشتر دربارۀ عیسی فکر و گفتگو کنیم، حضور او را بیشتر حس خواهیم کرد. {SC 101.3}

اگر ما بخواهیم و اغلب اوقات دربارۀ خدا فکر کنیم بطوری که شواهدی بر توجه او نسبت به خودمان داشته باشیم، باید او را برای همیشه در فکرمان نگه داشته و از گفتگو دربارۀ او و تحسین او لذت ببریم. ما دربارۀ چیزهای موقتی صحبت می‌کنیم چون به آنها علاقه داریم. دربارۀ دوستان‌مان صحبت می‌کنیم چون آنها را دوست داریم؛ شادی‌هایمان و غم‌هایمان در آنها محدود شده است. درحالیکه دلیل بینهایت مهم‌تری داریم که خدا را دوست داشته باشیم تا دوستان زمینی‌مان را؛ در ابتدا قراردادنِ او در تفکرات‌مان، گفتن از خوبی‌ها و قدرت او، باید طبیعی‌ترین چیز دنیا باشد. هدایای بیشماری که او به ما داده است، نباید افکار و توجه ما را آنقدر به خود جلب کند که حرفی دربارۀ خدا نداشته باشیم؛ آنها باید دائماً او را به ما یادآوری کرده و ما را قدردان آن خیرخواه آسمانی مان قرار دهند. ما در نزدیکیِ مالکِ زمین، ساکن هستیم. اجازه دهید تا چشمان‌مان بسوی درب گشودۀ حریم بالا باز شود، جائی که نور فیض الهی در صورت مسیح می‌درخشد، کسی که قادر است بیشترینِ آنها را نجات داده و نزد خدا ببرد.» نامه‌ای به عبرانیان 7:25 {SC 102.1}

ما بیشتر باید خدا را بخاطر «خوبی» او و کارهای خارق‌العاده‌اش برای فرزندان انسان‌ها تقدیر کنیم. مزامیر 107:8. اعمال عبادی ما نباید فقط محدود به درخواست و دریافت باشد. اجازه ندهید که فکر ما همیشه دربارۀ خواسته‌هایمان باشد و به مصالح مان بی‌توجه باشیم. ما بیش از حد دعا نمی‌کنیم، اما بیش از حد از قدردانی کردن غفلت می‌کنیم. ما دریافت‌کنندگان دائمی لطف خداوند هستیم، و با این حال، چقدر کم شکرگذاری می‌کنیم، و چقدر کم برای کارهایی که برای ما کرده است او را تقدیر می‌کنیم. {SC 102.2}

در زمان‌های قدیم، خداوند به بنی‌اسرائیل وعده داد؛ زمانی که آنها یکدیگر را برای بندگی او ملاقات می‌کردند: «در برابر پروردگار که خدای شماست غذا خواهید خورد، و دست بر هر چه که بگذارید، شما و خانوادۀ‌تان، شادی نصیب‌تان خواهد شد، چراکه پروردگار در آن به شما برکت داده است.» سفر تثنیه 12:7. چیزی که برای عظمت خداوند انجام می‌شود باید با نشاط انجام شود، با سرودی از ستایش و شکرگذاری، و نه با غم و اندوه. {SC 103.1}

خدای ما پدری مهربان و بخشنده است. بندگی او را نباید یک عمل ناراحت‌کننده و غم‌آلود دید. از پرستش خدا و شرکت در کار او، باید لذت برد. خداوند نمی‌خواهد با فرزندانش، که رستگاری عظیمی برای آنها آماده کرده است، طوری رفتار کند که گویی یک کارگزار سخت‌گیر و قسی‌القلب است. او بهترین دوست آنها است؛ و وقتی که آنها او را می‌پرستند، او می‌خواهد که با آنها باشد، به آنها برکت داده و مایۀ تسلی آنها بوده و قلب آنها را از عشق و شادمانی پر کند. پروردگار می‌خواهد که فرزندانش در بندگی او آرام گرفته و درعوض سختی، لذت بیشتری از کار او ببرند. او تمایل دارد افرادی که برای پرستش او می‌آیند، به توجه و عشق او توجه داشته و شاید در تمام کارهای روزانۀ‌شان شاد باشند، و شاید این شانس را داشته باشند که با همه‌چیز صادقانه و حقیقی رفتار کنند. {SC 103.2}

ما باید در ذیل صلیب گرد هم آییم. مسیح و مصلوب شدنِ او، باید موضوع تأمل، گفتگو، و شادترین احساس ما باشد. ما باید هر نعمتی که از خدا دریافت می‌کنیم را به یاد داشته باشیم، و وقتی که عشق عمیق او را درک کردیم، باید همواره، به دستی که بخاطر ما به میخ کشیده شد، اعتماد کنیم. {SC 103.3}

شاید روح با بال‌هایی از ستایش صعود کرده و به آسمان نزدیکتر شود. خدا در قصرهای بالایی، با آواز و موسیقی پرستش می‌شود، و هرقدر که ما سپاس خود را ابراز می‌داریم، پرستش‌مان بیشتر شبیه پرستش میزبان‌های آسمانی می‌شود. «هرکسی که خدا را تسبیح و ستایش کند، بهتر او را شکر می‌کند» مزامیر 50:23. اجازه دهید با شادیِ پرستش، با شکرگزاری، و با صدای موسیقی، نزدِ آفرینندۀ‌مان حاضر شویم.» اشعیاء 51:3. {SC 104.1}

[1] SC 93.1 is an abbreviation for Steps to Christ page 93 paragraph one.

[2] خنوخ پسر یارد و پدر متوشالح، از شخصیت‌هایی است که در عهد عتیق از او نام برده شده‌است. یهودا در نامه خود، خنوخ را از پیامبران دانسته‌است ــ م.

[3] نِحِمیا پسر حکلیا از سبط یهودا و رهبر یهودیه بود. نحمیا در زمانی که شاهنشاهی ایران بر بابل چیره شد، به پیامبری رسید ــ م.

[4] King Artaxerxes